Trouw, 30 januari 2016
Karin Sitalsing leefde een week volgens het regime van een Noorse ex-marinier, die diepe inzichten belooft. ‘Naarmate de Helweek vordert, stel ik de vraag steeds vaker: Waaróm?’
Waarom doe je dit?
Die vraag is me heel vaak gesteld. En van tevoren zei ik steeds: ”Omdat ik wil weten of ik dit kan. Omdat ik een stoer wijf met ballen wil zijn.” Naarmate de week vordert, stel ik De Vraag steeds vaker aan mezelf. Waaróm?
De Helweek is de ijzeren leefregelverzameling van de Noorse mental coach Erik Bertrand Larssen. Na zijn ontgroeningsweek in het leger dacht hij: dit zou iedereen moeten meemaken. Een week amper slapen, veel sporten en extreme focus liet hem het licht zien: zijn leven was veranderd. Larssen schreef een boek over zijn beproevingen en ontwikkelde een variant voor brave burgers: ‘Helweek’ (2014) werd een internationale bestseller.
Over de hele wereld zetten mensen een week lang hun wekker op vijf uur, sporten dagelijks, laten de tv uit en halen zelfs een hele nacht door. De Helweek, zo is de bedoeling, trekt je uit je comfort zone. Leert je je grenzen kennen, want alleen dán kun je ze verleggen. Je ontdekt dat je meer kunt dan je denkt en rekent af met slechte gewoontes, zoals uitstellen en tijd en aandacht verdoen aan futiliteiten. Je leert gerichter af te gaan op je doel. Geef toe, dat willen we allemaal wel, toch?
Het duwtje kwam van mijn sportschool, die vlak voor Kerst aankondigde een Helweek te organiseren in de derde week van januari. Ik gaf me op en ging daarna twijfelen. Want: ik heb mijn slaap nodig. En ik ben hard voor mezelf, en een enorme streber bovendien. Dus ik wist: als ik dit ga doen, haak ik niet af, ook niet als ik er dood bij neerval.
Was dit wel slim?
Smoesjes, zegt Larssen, en op zijn boekomslag kijkt hij zo boos dat ik niet durf te protesteren. En afhaken is een no go. Dus we gáán dit doen. Ook als sportinstructeur Radjin aankondigt dat we maandagochtend beginnen met een bootcamp. Ook als ik nog nooit heb gebootcampt. Ook als ik de weersvoorspellingen zie.
Ik lees het boek. Maak aantekeningen. Elke dag heeft een aandachtspunt. Ik prent ze in. Vraag mijn dierbaren naar mijn goede en slechte eigenschappen. Ze kleden ze in met fluweel – ”Och, slecht, slecht, wat is slecht?” Mijn broer zegt: ”Een week om al jouw slechte eigenschappen op te noemen? Man, dat red ik nooit!”
Maandag: vaste gewoontes
”Succes, bikkel!”, mompelt de heer des huizes als ik om drie voor vijf wakker word, en draait zich weer om. Een uur later ren ik met dertien andere Helwekers door de straten van Groningen. Het is min vier.
Ik kán dit.
De stad is een soort speeltuin, we lungen de Oude Ebbingestraat door, trekken sprintjes in de Herestraat en doen push-ups op de Grote Markt. Er ligt sneeuw. De straatveger steekt zijn duim naar ons op terwijl hij de laatste restjes Noorderslag wegspoelt, de tenten staan er nog, de popliefhebbers slapen hun roes uit en nu hebben wij de stad overgenomen. Vanuit mijn ooghoek zie ik de klok van de Martinitoren. Het is kwart over zes.
Gloeiend kom ik thuis.
En dan: aan het werk. Afleiding mag niet, privédingen moeten wachten tot de avond. Ik doe de gordijnen dicht en zet sociale-media-meldingen uit.
Ik ben me erg bewust van mijn gewoontes. Weersta de verleiding om snel achter de computer te lunchen en bak een omeletje met heel veel groenten en eet dat keurig aan de eettafel op. Larssen mag trots zijn.
Dinsdag: modus en focus
De groten der aarde doen aan modus en focus, zegt Larssen. Verschillende situaties vergen andere plannen van aanpak: soms moet je aanvallend zijn, dan weer meegaand. Ik besluit dat doortastendheid de beste modus is voor mijn bezigheden van vandaag: de omzetbelasting en verder schrijven aan mijn boek.
Nog vóór de lunch heb ik alles af, en dan heb ik ook al een uur gepilatest. Modus, focus, pilates pas, wat een dag! Van schrik draai ik ook nog drie wassen, stofzuig ik het hele huis én doe ik boodschappen – waarbij ik als een baas de rekken met Tony Chocolonely weersta. Ik verschoon het bed en kook, en zowaar, het is nog lekker ook. Vijf minuten nadat ik de stofzuiger heb opgeborgen, staan er drie meisjes voor de deur. Of ik een heitje voor karweitje voor ze heb. Ik mag niet mopperen van Larssen, dus ik knarsetand zo zachtjes dat ik het zelf bijna niet kan horen.
Bíjna niet.
Woensdag: time management
Mijn benen zijn nog dood van de bootcamp. ”Je loopt als een orang oetan”, zegt mijn altijd complimenteuze geliefde. Maar ik heb besloten dat ik dit kan, dus even later zit ik gewoon op de spinningfiets. ”Hiervoor ben je je bed uit gekomen!”, roept Radjin. Ik wil hem slaan. Moet hij nu echt over mijn bed beginnen?
Houd je doel voor ogen, zegt Larssen. En vraag je bij alles af: brengt dit me dichter bij mijn doel? Ik schrijf een familiegeschiedenis en besluit dat ik net zo goed en succesvol wil worden als Annejet van der Zijl. Alles wat op me af komt, leg ik langs de Annejet-meetlat. Ik schrik ervan hoe overzichtelijk mijn leven wordt van deze open deur.
Ondertussen wordt de Helweek langzaam zwaarder. Ik kom moeilijker uit mijn woorden en laat een waterflesje overstromen onder de kraan.
Donderdag: buiten je comfort zone
De workout van de dag is yoga. Lekker rustig, denk ik nog, maar dan krijg ik knallende hoofdpijn en verrek ik een spiertje in mijn toch al bijna overleden bovenbeen. Vanavond lekker vroeg naar bed, denk ik, en meteen realiseer ik me dat dat niet kan: deze nacht moeten we wakker blijven.
Thuis, aan het werk, slaat de eenzaamheid toe. Toevallig heb ik net deze week geen afspraken buiten de deur. Ik werk al twaalf jaar alleen, vanuit huis, en miste nooit collega’s. Tot nu. Gemiddeld een dag per week freelance ik bij de regionale omroep, maar deze week net niet. Ik zet de radio aan om de stemmen van mijn collega’s te horen en moet bijna huilen.
Ik vraag me af of Larssen zelf elke dag zijn eigen regels volgt, of dat hij stiekem elke dag tot twaalf uur uitslaapt, in bed ontbijt met een zak paprikawokkels en dan lachend naar de bank gaat.
Ik geloof niet dat ik hem een heel leuke man vind.
Donderdagavond – de enige avond waarop ik níet om 22 uur naar bed hoef, hoera voor timing, heb ik een borrel. Ik snak naar mensen, laaf me aan hun woorden en energie, terwijl ik braaf spaatjes blauw achterover tik.
De ene na de andere taait af: ”Morgen vroeg op”, mompelen ze. Ik ben al twintig uur wakker. Nog 21 uur te gaan, dan mag ik naar bed.
Ik dacht dus: ik ga in die nacht lekker tikken, maar mijn hoofd denkt daar heel anders over. Ik krijg nauwelijks het ene woord na het andere. Van Larssen mag ik niet denken dat ik moe ben, dus blijf ik het proberen. Om half vier maak ik mijn zoveelste dubbele espresso, om die even later over mijn hand heen te gieten.
Om zes uur staan we, zoals elke ochtend, met Team Helweek in de sportschool, waar Radjin – die zelf ook heel dapper meehelweekt – een circuit heeft klaargelegd, stoere dingen met kettle bells en halters. Mijn spieren zijn vloeibaar geworden, ik zucht en steun en kreun en sla de post workout smoothie, die hier elke ochtend voor ons klaar staat, over.
Stilletjes snikkend schuifel ik over de spiegelgladde stoep naar huis.
Wáárom doe ik dit?
Als ik nu die Noor tegenkom, denk ik, sla ik hem helemaal verrot.
Vrijdag: rust en herstel
Joh, als je je zo beroerd voelt kom ik toch een ander keertje, stelt vriendin E. voor, met wie ik vandaag heb afgesproken? Ik raak bijna in paniek. Je móet komen, zeg ik, alsjeblieft, kom, anders kom ik deze dag niet door.
E. komt. Ik eet heel opstandig chocola. Meneer Larssen kan de pot op. Als ik eindelijk naar bed mag, krijg ik de slappe lach om niks.
Ik ben gek geworden.
Zaterdag: Innerlijke dialoog
Bijzonder hoe je je eisen bijstelt. Als je een nacht niet hebt mogen slapen, is tot vijf uur blijven liggen superdeluxe. Zo waardeer je weer wat je hebt, zegt Larssen. Vandaag is het happy day en mogen we alleen maar positief denken.
De zon schijnt als een malle, dus besluit ik te wandelen naar mijn lieve collega’s – kilometertje of tien, heen en terug. Vandaag moeten we onszelf een cadeautje geven. Ik trakteer mijn liefste op een lunch bij dat leuke Italiaanse tentje in de stad. Kan ik ook elke dag een happy day? Ja hoor, zegt Larssen, want je gedachten bepalen hoe je je voelt.
Zondag: Plaats je leven in perspectief
De laatste dag! Dat is een feestje waard en daarom heeft Radjin flink uitgepakt: eten, drinken, een bandje. We praten bij: wat vond jij het leukst en het zwaarst? Ga jij het ooit nog eens doen? Sommigen zeggen meteen nee, anderen twijfelen. ”Misschien, maar dan wel in de zomer.”
We krijgen een t-shirt als aandenken. ”Draag het met trots”, zegt Radjins vrouw Marije, die óók heeft meegehelweekt. Hallo, wat denk je zelf? Alsof ik het ooit nog uittrek!
De maandag na de Helweek zit ik blij en voldaan in mijn kraakheldere kantoor (want dat heb ik deze week helemaal uitgemest). Ik heb uitgeslapen tot half acht, wat een rijkdom! Na zo’n week is maandagochtend de nieuwe vrijdagmiddag. Ik werk aan één stuk door, zonder prikkels, mijn ogen op het doel. Ik tik tweeduizend woorden, moet ook nog twee uurtjes naar een klus en ben keurig om zes uur klaar. Yay! De rekening die binnenkomt, verdwijnt niet, zoals voorheen, op een ongedefinieerde stapel, ik betaal hem meteen en besluit dat voortaan altíjd zo te doen.
Ga ik dit weer doen? No way.
Moet iedereen dit doen? Dat moet je natuurlijk zelf weten. Maar het heeft mij absoluut dingen gebracht. Maar ik moet toegeven dat het afzien me dingen heeft geleerd.
Dat ik meer kan dan ik denk, bijvoorbeeld. Ik voel me toegetreden tot een select groepje superhelden, en noblesse oblige: ik heb een Helweek overleefd, dus waarom ooit nog piepen over een moeilijk gesprek of een onderhandeling met een opdrachtgever?
Tegelijkertijd heb ik ook mijn zwakke punten leren kennen, en die zijn minstens zo belangrijk om de oorlog te winnen. Dat ik snel afgeleid ben bijvoorbeeld, en me laat meevoeren in dingen die tijd en energie kosten, maar míj niets opleveren. En dat ik daarmee moet kappen.
Ja, ik ben moe, Helwekers zijn de nieuwe kindjes in Afrika geworden – ‘weet je wíe er moe zijn?’ hoorde ik mezelf al zeggen – maar ik weet nu dat het erger kan, daarin heeft Larssen absoluut gelijk: ik waardeer en omarm hartstochtelijk wat ik zo verschrikkelijk heb gemist: slaap en lieve mensen. Zonder word ik gek, weet ik nu. Daarentegen kan ik uitstekend zonder tv, drank en sociale media. Geen seconde gemist.
Ook op sportgebied kan ik meer hebben dan ik dacht, en na een hele week intensief bewegen is het natuurlijk zonde deze nieuwe routine te laten versloffen. En dus ga ik vanavond maar weer eens iets stoers doen met halters en kettle bells. Natúúrlijk in m’n Helweekshirt.
David Bowie had gelijk. We can be heroes.
De regels:
* Start maandagochtend en stop zondagavond
* Sta elke ochtend om 5.00 uur op
* Ga elke avond om 22.00 uur naar bed
* Werk extreem hard, wees gefocust en plichtsgetrouw
* Ben bewust van jouw modus en focus
* Ga weloverwogen om met verschillende rollen
* Ben de hele week positief en handel oplossingsgericht
* Ben daadkrachtig en proactief
* Neem kwalitatieve rust
* Besteed extra aandacht aan kleding en uiterlijk
* Laat alle privéaangelegenheden tot de avond wachten
* Gebruik geen social media onder werktijd
* Beperk gesprekken met collega’s tot een minimum
* Sport minstens één keer per dag
* Eet de hele week gezond
* Laat de tv uit
